TULA: KALAPATI

Binugaw siya ay maghahating gabi,

Sa mga hayok at gutom na mga lalaki;

Sa kakarampot na perang kanyang maitatabi,

Para sa sikmurang kumalakalam araw man o gabi.

Pagkatao ay ibinenta at isinangla,

Katawan ay sa kama nakatihaya;

Pikit ang mata sa pangangalunya,

Hindi na alintana kahalayang ginagawa.

Sila ang sa gabi ay nagbibigay aliw,

Sa dilim ay nagtatago at nagliliwaliw;

Pagkatapos ay parang mga basang sisiw,
Huwag lamang sa buhay ay bumitiw.

Ngunit sa mata nitong nakakarami,
Panghuhusga ay hindi maikukubli;

Tingin sa kanila ay napakarumi,
Subalit wala tayong karapatan hindi sila masisisi.

Karamihan man sa kanila ay salat sa kaalaman,
Hindi naman sila maituturing na sakit ng lipunan;

Huwag agad natin sila ay pakahusgahan,
Ginagawa nila ay mayroong kasapatang dahilan.

Gawain man nila ay may kaakibat na kasalanan,

Ang laitin sila ay wala tayong karapatan;
Ang trabaho nila ay hindi rin naman nila kagustuhan,
Kapalit noon ay buntong hininga na lamang.

Kung minsan nga ay dapat ding kahangaan,

Katawan nila ang naging kasangkapan;

Para sa pamilyang sikmura ay kumakalam,
Lahat ay gagawin gutom lamang nila ay maibsan.

Sa araw nga sila ay magpapahinga,

Sa gabi simula na naman ng kanilang rachada;

Pikit mata muli tatanggapin na mayroon pang pag asa,
At hindi habang buhay sila ang laman ng kama.

Sila nga itong kung saan saan napapadpad,

Doon ay halos ang pagkatao ay mawadwad;

Sa patalim kumakapit kahit pa maging huwad,
Binansagan nga silang kalapating mababa ang lipad.

Orihinal na Komposisyon ni: Melchor "jhaz" "vollmer" Delos Reyes Escultura.